Τα τελευταία 40 χρόνια η Ρεάλ Μαδρίτης έχει φύγει νικήτρια από τον Πειραιά όλες κι όλες τρεις φορές. Οι δύο από αυτές συνέβησαν την προηγούμενη τριετία. Οι παραδόσεις δεν παίζουν μπάσκετ, όμως για κάποιον λόγο χτίζονται όπως χτίζονται και πολλές φορές επιμένουν σαν μεταφυσικές ιδιότητες. Οπωσδήποτε κάτι μας λένε για τη δυναμική των ομάδων, την πορεία και το χαρακτήρα τους μέσα στο χρόνο, τα πάνω και τα κάτω τους.
Ο Ολυμπιακός είναι μέγεθος. Έχει ιστορία, φανέλα, παρελθόν, παρόν και μέλλον. Προέρχεται από μια δύσκολη περίοδο μετάβασης, η οποία βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη. Το επίπονο κλείσιμο ενός τεράστιου κύκλου, σε συνδυασμό με τη θυσία του #mexritelous, αλλά και το χτύπημα της πανδημίας έφεραν στο λιμάνι ξηρασία, κακοκεφιά, στασιμότητα. Η ομάδα κάπου ξέμεινε από στόχους και κίνητρα, τα χαμόγελα μειώθηκαν, ο κόσμος κουράστηκε, απομακρύνθηκε, η έδρα του εξασθένησε. Η απογοήτευση συνήθισε να χτυπά την πόρτα πιο συχνά από την αισιοδοξία, το πείσμα έχανε στο σπριντ από τον εκνευρισμό, το «επιβάλλεται» άρχισε να φλερτάρει περισσότερο με το «να πέσεις» παρά με το «να σηκωθείς».
Μιλάμε για καταστάσεις που μόνο οι μεγάλοι σύλλογοι βιώνουν, αφού για να υπάρξει πτώση και προσγείωση πρέπει απαραίτητα να έχει προηγηθεί άνοδος και ουρανός. Με συμπτώματα που ταλαιπωρούν τον οργανισμό τους, αλλά χρησιμεύουν όπως το λίπασμα σε κάθε νέα σπορά, όπως αυτή που άρχισε ήδη να ανθίζει στο ερυθρόλευκο περιβόλι.
Γράφαμε χθες ότι ζητούμενο για τον Ολυμπιακό κόντρα στην πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ευρώπης θα ήταν να επιβεβαιώσει τις δυνατότητές του. Να οδηγήσει τη Βασίλισσα σε μια σκληρή παρτίδα σκάκι, αποδεικνύοντας πάνω απ’ όλα στον εαυτό του ότι πρόκειται για ισότιμο αντίπαλο. Ότι η εκκωφαντική πρεμιέρα δεν ήρθε τυχαία κι ότι τα εξαιρετικά δείγματα γραφής κόντρα σε ασθενέστερους αντιπάλους δεν ήταν οφθαλμαπάτη. Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα αποδέχτηκαν την πρόκληση κι έστειλαν… ταξιδιωτική οδηγία ότι το ΣΕΦ δεν είναι πια φιλόξενος προορισμός. Ένα πρώτο ηχηρό μήνυμα που καλούνται πλέον να υποστηρίξουν.
Συνήθως, για να κερδίσεις τόσο απαιτητικά παιχνίδια χρειάζεται κάποιου είδους υπέρβαση και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Κι όμως, οι Πειραιώτες παρουσίασαν μια αμυντική δράση τόσο υψηλού επιπέδου, που τους αρκούσε απλώς να πιάσουν τη βάση στην επίθεση, ώστε να καταβάλουν τη σπουδαία και υπερπλήρη αντίπαλό τους. Η Ρεάλ, δυσκολεύτηκε αφάνταστα να εκτελέσει οτιδήποτε από το πλάνο της και δε βρήκε ρυθμό παρά μόνο σε κάτι σκόρπια δίλεπτα. Από ένα σημείο και μετά ο Γκος έμοιαζε να την κρατάει ζωντανή σχεδόν μόνος και φυσικά ο Τόμας Ερτέλ δικαίωσε και πάλι όσους επιμένουμε να τον θεωρούμε ακατάλληλο να ηγηθεί μιας μεγάλης ομάδας.
Στην πιο άστοχη βραδιά του -πιθανότητα ολόκληρης της σεζόν- πίσω από τα 6μ.75, ο Σάσα Βεζένκοφ κατάφερε να κρατήσει κλειδωμένο στο ντουλαπάκι του τον τίτλο του MVP, χτυπώντας τη Ρεάλ με ντράιβ στο close out. Ένα στοιχείο που έχει βελτιώσει αισθητά και του προσφέρει τρομακτικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων, οι οποίοι δεδομένα κινούνται προς τα πάνω του με όλη τους τη φόρα προσπαθώντας να του δυσκολέψουν το μακρινό σουτ. Μάζεψε δέκα ριμπάουντ, πάλεψε και γενικότερα κατάφερε για μια ακόμα φορά να ισορροπήσει πατώντας το ένα πόδι στη βάρκα του ηγέτη και το άλλο σε εκείνη του συμπαίκτη.
Σπουδαία η εμφάνιση του Κώστα Σλούκα κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, με ανελέητο κυνηγητό από τους περιφερειακούς της Ρεάλ και τον Ταβάρες έτοιμο να βάλει φρένο σε κάθε έμπνευση. Σκόραρε πολύ σημαντικούς πόντους σε σημεία που ο Ολυμπιακός δυσκολευόταν να βρει το δρόμο προς το καλάθι, κράτησε την μπάλα εκεί που χρειαζόταν, ενώ και ανασταλτικά ήταν εκεί τόσο όσο, ώστε να μη διαταραχθεί η αμυντική συνοχή.
Ντόρσεϊ και Γουόκαπ έκαναν ο καθένας αυτό για το οποίο αποκτήθηκε. Ο ομογενής γκαρντ τράβηξε το σκορ όταν το παιχνίδι είχε ανάγκη το επιθετικό του ένστικτο, χαρίζοντας στον Ολυμπιακό το μαξιλαράκι που χρειαζόταν για να νικήσει. Ο Γουόκαπ, από την πλευρά του, αμύνθηκε συγκλονιστικά, πάσαρε εξαιρετικά και σε κρίσιμα σημεία πήρε τις σωστές αποφάσεις. Παπανικολάου και Λαρεντζάκης έδωσαν τεράστιες ανάσες, ξεσήκωσαν το γήπεδο και πάνω απ’ όλα ανέδειξαν το χαρακτήρα που οφείλει να έχει η ομάδα.
Γενικά, μια πρώτη εμφανής διαφορά της φετινής ομάδας σε σχέση με την περσινή έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα σχήματα που χρησιμοποιούνται δε «γέρνουν» προς τη μια ή την άλλη πλευρά του παρκέ. Ο Ολυμπιακός παρουσιάζει μια συνεχή καλή επιθετική ροή -άσχετα αν τα σουτ μπαίνουν-, χωρίς ωστόσο να χάνει την αμυντική σταθερά του. Σε αντίθεση, δηλαδή, με την περασμένη σεζόν, που από τη δομή του ρόστερ του προέκυπταν είτε επιθετικές είτε αμυντικές πεντάδες. Η αρμονία αυτή αποτελεί τεράστιο update, προσφέρει διάρκεια στο ρυθμό και μετατρέπει το rotation του Γιώργου Μπαρτζώκα σε… καλλιτεχνικό δρώμενο.